محمدرضا جمشیدی

در خبرها آمده است که فروش لبنیات ۲۱ درصد کاهش یافته است. این خبر وقتی تأسف بار می‌شود که با توجه به نقش بی‌بدیل شیر و لبنیات در سلامت آحاد جامعه به‌دلیل افزایش قیمت و کاهش قدرت خرید مردم شاهد چنین روندی هستیم و به نوعی می‌توان گفت تورم حادث شده در این بخش می‌رود تا بخشی از دستاوردهای فرهنگسازی ارتقای مصرف لبنیات در دو دهه گذشته را به تارج ببرد.
همه ما قطعاً تفاوت میان افزایش قیمت و گرانفروشی را به خوبی می‌دانیم، پس وقتی قیمت شیرخام از ۱۶۰۰ تومان به ۲۵۰۰ تومان افزایش می‌یابد و ۷۰ درصد قیمت محصولات لبنی به‌طور مستقیم به قیمت شیرخام وابسته است، طبیعی است که افزایش قیمت تمام شده محصولات لبنی امری بدیهی باشد، همانطور که به حق دامداران به علت افزایش قیمت علوفه و… ناگزیر به افزایش قیمت تولیدات خود هستند.
وقتی این عامل مهم را در کنار تورم تحمیلی به سایر مؤلفه‌های تولیدی در صنعت لبنیات قرار می‌دهیم بیشتر به ناگزیری مدیران صنعت لبنیات در افزایش قیمت پی می‌بریم.

حال در این فضا چاره چیست؟ در یک طرف سلامت مصرف کننده و از سوی دیگر افزایش قیمت که کاهنده مصرف است. قرار دارد، آیا اختصاصی یارانه راهگشاست یا باید مکانیسم دیگری اتخاذ شود تا وضعیت از روند کاهشی مصرف خارج شود؟!
بپذیریم هیچ تولید کننده عاقلی از افزایش قیمتی که منجر به کاهش مصرف و در نهایت تولیدش شود، سودی نمی‌برد، پس اگر برنامه‌ریزان و متولیان به مصداق شعار «پیشگیری بهتر از درمان است» اعتقاد دارند، باید هرچه سریع‌تر وارد عمل شوند و با اتخاذ راهکاری کارگشا مانع خروج لبنیات از سبد مصرفی خانوار اقشار مختلف جامعه شوند.
در این رابطه باید سریع تصمیم‌گیری شود که فردا قطعاً دیر خواهد بود.