نیما پزشکی
ابتدا تجربیات و سوابق کاری خود را بیان نمائید.
دوره سربازی خود را از سال ۷۳ با کار در مرکز تحقیقات کشاورزی جیرفت و کهنوج آغاز کردم. در سال ۷۶ بعد از اتمام دوران سربازی به عنوان محقق مرکبات در مرکز تحقیقات جذب کار شدم. بعد از آن به عنوان عضو هیأت علمی این مرکز انتخاب شده و عملاً کار در حوزه باغبانی را با تمرکز بیشتر روی مرکبات آغاز کردم. از آنجا که نیروی کار کم بود به ناچار روی گیاهان زینتی، زیتون و درختان سردسیری نیز کار کرده و با وجود فرصت محدود، اقداماتی را به انجام رساندم که جوابگوی بخش اجرا هم بود. بیشتر در رابطه با برنامه‌های آموزشی مخصوصاً روی درختان گردو و میوه‌های هسته‌دار و دانه‌دار که در منطقه زیاد است، فعالیت کردم. نکته جالب این که شاید کمتر کسی بپذیرد این منطقه، تولیدکننده پنجم گردوی کشور باشد.
محصول گردو، بیشتر در کدامیک از شهرستان‌های استان وجود دارد؟
بیشتر در شهرستان جیرفت موجود است، اما در ارتفاعات این شهرستان از هزار و ۷۰۰ متر تا نزدیک به ۳ هزار متر این پراکندگی وجود دارد. در ارتفاعاتی مثل ساردوئیه، بحرآسمان و همچنین در راور و بافت نیز باغات گردو و زیتون زیاد است.
مزیت کاشت این نوع گردو در ارتفاعات چیست؟
ارتفاعات مخصوصاً در این چند سال که تغییر اقلیم داشته و هوا گرمتر شده است برای کاشت این محصول مناسب‌تر است. کیفیت مغز گردو در ارتفاع پایین‌تر از ۲ هزار متر به چالش کشیده شده و درصد کیفیت آن افت کرده و مغز آن چروکیده و قهوه‌ای می‌شود. در واقع در مناطقی که دو دهه پیش هوا به قدری سرد بوده که گردو تولید نمی‌شده است، هم‌اکنون بهترین گردو عمل می‌آید و این مناطق اکثراً ارتفاعات بالای ۲ هزار متر هستند؛ یعنی ۷۰ تا ۸۰ درصد این مناطق بالای ۲ هزار متر و حتی بیش از ۲ هزار و ۵۰۰ متر واقع شده‌اند و گردوی با کیفیت در آن جا تولید می‌شود. البته این امر با چالش نیز مواجه است؛ زیرا همه گردوهای این منطقه بذری است و مثل همه جای کشور در مورد گردوی بذری، تحقیقاتی صورت نگرفته است، اما بحث سرشاخه‌های درختان قدیمی و گردودهای پیوندی را با استفاده از ژنوتیپ‌های خودمان انجام داده و در سال ۸۰ در مورد شناسایی گونه‌های برتر درختان بذری نیز اقداماتی صورت گرفت.
در ادامه باید اضافه کنم که تحقیقات روی مرکبات را از خیلی قبل آغاز کرده و با این که مسئولیت اجرایی نیز به ما محول شده، اما مسئولیت اصلی ما تحقیق است. همچنین از سال ۸۹ تا ۹۰ هم، در بحث آموزش در خدمت دوستان بوده‌ایم که این امر، نگاه ما را تا حدودی تغییر داده و متوجه اهمیت بحث آموزش در کشاورزی و فاصله کشاورزی کشور با این موضوع شدیم. البته گاهی داشته‌های تحقیقاتی ما زیاد است، اما متأسفانه این داشته‌ها، خیلی به‌دست کشاورزان نرسیده و باعث ایجاد یک فاصله شده است؛ یعنی در تولید علم از جایگاه مناسبی برخورداریم ولی بحث تولید علم به ثروت در کشور ما با هم خیلی فاصله دارد. در واقع، از لحاظ خروجی مقالات و دستاوردهایمان در دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی از جایگاه مناسبی برخورداریم، اما از نظر این که این علم و دانش به فناوری قابل تجاری‌سازی تبدیل و در نهایت به ثروت مبدل شود از جایگاه خوبی برخودار نیستیم و از دانش فنی برای تولید ثروت بهره نبرده‌ایم. به‌همین خاطر باید در بحث آموزش عملکرد بهتری داشته باشیم؛ یعنی وقتی یک محقق، کار تحقیقاتی انجام می‌دهد باید در کمترین زمان ممکن از طریق بخش ترویج به‌دست بهره‌بردار اصلی که کشاورز یا باغدار و… است، برسد. این اتفاق هزینه زیادی نیز ندارد. معمولاً بحث آموزش دارای کمترین هزینه است، اما از طرفی خودش به‌گونه‌ای سرمایه‌گذاری است. در واقع با این‌کار روی بحث توانمندسازی انسانی سرمایه‌گذاری می‌کنیم و دانش فنی کشاورز و باغدار با این‌کار، ارتقا یافته و بهره‌وری افزایش می‌یابد. یکی از اهداف ما افزایش بهره‌وری است. منابع آب و خاک ما محدود است و هم‌اکنون با این تغییر اقلیم، هر دوی این منابع دچار چالش شده است. آب کشور از نظر کمیت افت پیدا کرده که این امر کیفیت را نیز تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. میزان نزولات آسمانی کم شده و در بعضی مناطق، آب را باید از ارتفاع ۱۰۰ تا ۲۰۰ متری انتقال داد، که طبیعتاً آب شور شده و املاح آن بالاتر می‌رود. در مورد زمین هم اوضاع به‌همین منوال است. زمینی که هرسال کشت می‌شود و عناصر شیمیایی را به‌صورت کود وارد زمین می‌کنیم اگر بارندگی صورت نگیرد، مشکل‌ساز می‌شود. این نشان می‌دهد که باید بهره‌وری را بالا ببریم. در بحث آب هم، سیستم‌های آبیاری تحت‌فشار بسیار مورد نیاز است؛ مخصوصاً در مناطق جنوبی که نزولات آسمانی، کم و شدت تبخیر و تعرق بالا است.
در حال حاضر رطوبت نسبی منطقه شاید به میزان یک دهم باشد اما قبلاً در فصل تابستان شاهد هوای شرجی بودیم که این نوع هوای تقریباً گرم و مرطوب که اصطلاحاً آن را مدیترانه‌ای می‌نامند برای بسیاری از درختان میوه مخصوصاً مرکبات بسیار خوب بود. متأسفانه هم‌اکنون گرما به قوت خود باقی است، اما رطوبت را نداریم و همین باعث شده است که در تابستان شاهد آفتاب سوختگی درختان میوه باشیم. بدین ترتیب باید نگاه خود را تغییر دهیم، مثلاً سیستم‌های کشت خود را در مرکبات تغییر دهیم. در یک زمان برای مثال در سال ۷۶-۷۵ اعتقاد بر این بود که برای جلوگیری از شیوع آفات، مرکبات و نخیلات به صورت مجزا کشت شوند، اما هم‌اکنون توصیه می‌کنیم که این دو به صورت ترکیبی کشت شوند چون اگر از نخل به‌عنوان سایه‌بان برای مرکبات استفاده نکنیم، آسیب خواهد دید. در خیلی از مناطق دنیا برای مرکبات از شید یا سایه‌بان استفاده می‌کنند و این جزو پیشنهادات ما به ریاست جمهوری هم بود که اعتباری را برای استفاده از شید در باغات مرکبات در نظر بگیرند، چون با این کار هم می‌توان از آب استفاده بهتری کرد و هم تبخیر و تعرق کمتری صورت می‌گیرد. ما در این منطقه بحث استفاده از نور کافی را نیز با اجرای طرح‌هایی حل کردیم، اما در ۸-۷ سال اخیر ناچاریم در تابستان از یک نوع رس به نام کائولینیت روی درختان استفاده کنیم و با پاشیدن این ماده روی درختان، مشکل آفتاب‌سوختگی را کم کنیم. این‌کار حتی باید در باغات انار منطقه هم به کار گرفته شود. در مجموع، یکی از نگرانی‌های مهم ما در بحث کشاورزی، بحث تغییر اقلیم است.
با توجه به تنوع محصولات تولیدی، به قابلیت‌های کشاورزی منطقه جیرفت اشاره نمایید؟
بیش از ۲۴۵ هزار هکتار سطح زیرکشت محصولات زراعی و باغی این ۷ شهرستان است که ۸۵ هزار هکتار آن به محصولات باغی و عمدتاً مرکبات و نخیلات و ۱۶۰ هزار هکتار آن به محصولات زراعی اختصاص دارد. این منطقه همچنین شامل ۲ هزار و ۷۰۰ هکتار گلخانه است که می‌توان گفت از نظر گلخانه‌های جالیزی در کشور تقریباً در رده اول قرار دارد و در بحث سیب‌زمینی و پیاز مخصوصاً در قالب طرح استمرار با توجه به این که در فصل زمستان قرار داریم، این منطقه عمده تأمین‌کننده این دو محصول است که در قالب به کارگیری الگوی کشت در مناطق گرمسیری از کشت‌های بهاره و تابستانه به سمت کشت‌های پاییزه و زمستانه می‌رویم و این امر به‌مدیریت منابع آب کمک می‌کند. در واقع، سیب‌زمینی و پیاز این منطقه به‌عنوان تنظیم‌کننده بازار کشور محسوب می‌شود. یکی دیگر از مزیت‌های منطقه، کشت و برداشت توأمان محصول است؛ به طوری که برداشت پیاز که از آبان‌ماه شروع می‌شود، در دی و بهمن ماه به زمان پیک خود می‌رسد. از آذرماه، شاهد کشت دوم پیاز بوده و در سیب‌زمینی هم که کشت آن از اواخر شهریور شروع شده، در نیمه آخر پاییز و اوایل زمستان برداشت می‌شود و معمولاً کشت دوم در منطقه، عرف بوده و سالیان سال انجام می‌شده است. در محصولات استراتژیک نیز کشت گندم را داریم که اکنون در زمینه بحث الگوی کشت و کشاورزی قراردادی از اقبال خوبی برخوردار شده است.
گندم هم در منطقه از آبان‌ماه کشت شده و تقریباً اردیبهشت ماه جمع‌آوری می‌شود. در رابطه با کشت‌هایی مثل ذرت که آب بیشتری مصرف می‌کنند نیز دنبال آن هستیم که کشت آن را کم کنیم و حداقل کشت تابستانه نداشته باشیم و بدین‌وسیله تا حدودی منابع آب را مدیریت کنیم. در بحث محصولات باغی و مخصوصاً مرکبات نیز اقدام به برگزاری جشنواره کرده‌ایم. مرکبات منطقه نیز از چند مزیت عمده برخوردار است و شاید در کمتر منطقه‌ای در کشور، شاهد این ۳ مزیت باشیم؛ یکی بحث تنوع اقلیمی است. ما در مناطق مختلف از جمله شهرستان منوجان -که ارتفاع آن حدود ۴۰۰ متر از سطح دریا است تا ارتفاعات شمالی، شرقی و غرب جیرفت که منطقه رمان، نراب، دلفار، میجان، ایشیل است- اقدام به کشت مرکبات می‌کنیم؛ حتی در مناطق جنوبی‌تر مثل جبالبارز جنوبی، مردهک، امجز و گمرکان و در شهرستان‌های جنوبی منطقه ده‌جهان نیز شاهد کاشت درختان مرکبات هستیم که این مناطق برای مرکبات میکروکلیما است.
این تنوع باعث شده است تا ما تنوع رقم را داشته باشیم. بیش از ۲۰ رقم تجاری مرکبات دنیا همزمان در این منطقه کشت می‌شود که در کمتر جایی اتفاق می‌افتد؛ یعنی همزمان انواع پرتقال (زودرس تا دیررس) و انواع ناول‌ها را با کیفیت کم نظیر در منطقه کوهستانی داریم. محصول لیمو را نیز در مناطق جنوبی همچون منوجان و شهرستان‌های اطراف و همچنین گریپ‌فروت و انواع نارنگی را نیز داریم. تمام این‌ها باعث شده است که در کنار تنوع اقلیمی، یک استمرار را در تولید مرکبات داشته باشیم. مرکبات ما از اواسط تابستان با برداشت لیمو آغاز شده و تا اسفند ادامه دارد. حتی در مناطق کوهستانی نیز ممکن است میوه تا فروردین روی درخت بماند؛ یعنی نزدیک ۸-۷ ماه استمرار در تولید مرکبات داریم و این یک مزیت محسوب می‌شود.
مزیت بعدی و مهم‌تر در رابطه با مرکبات جیرفت، بحث سلامت محصول است و به جرأت می‌توان گفت که مرکبات جنوب استان کرمان، سالم‌ترین مرکباتی است که در کشور تولید می‌شود و هم‌اکنون به دنبال اخذ QR کدها و گواهی‌های سلامت در این رابطه هستیم. در مراکز کوهستانی منطقه، ظرفیت تولید مرکبات ارگانیک وجود دارد که این امر برای صادرات، یک مزیت و فرصت به‌شمار می‌رود. در واقع جشنواره مرکبات، نمایشگاهی بود که در آن تمامی باغداران، ارقام خود را معرفی کرده و کشت و صنعت جیرفت نیز به‌عنوان مهمترین تولیدکننده مرکبات کشور با هزار و ۵۰۰ متر سطح زیرکشت مطرح شد و یا مرکز تحقیقات، یافته‌ها تحقیقاتی خود را ارائه داد. البته در کنار همه این‌ها، یک نگرانی نیز برای مرکبات منطقه وجود دارد. از یک دهه پیش، آفت جاروک لیموترش، در حال از بین بردن بسیاری از باغات لیمو در جنوب کشور است و یا بیماری گرینینگ را داریم که همه گونه‌های مرکبات را درگیر می‌کند و ناقل آن یک پسیل است.
منشأ این بیماری از کجا بوده است؟
کمی پیش از این، شورای پدافند غیرعامل جنوب کشور برگزار شد که سردار رحیمی و دکتر لطیفی از سازمان پدافند غیرعامل و استاندار نیز در آن حضور داشتند. در آن جا مطرح کردیم که ممکن است بعضی از این آفات بیوتروریسم باشد. در رابطه با گرینینگ بحث‌های زیادی است، چون یک ناقل است و با چشم غیرمسلح هم دیده نمی‌شود. یکی از چالش‌های مهم ما در کشور این است که بحث قرنطینه ما قوی نیست و اصلاً قرنطینه خارجی به آن شکل نداریم و از آن جا که این منطقه با هرمزگان و سیستان و بلوچستان هم‌مرز است؛ گرینینگ از هرمزگان و سوسک سرخرطومی حنایی از سیستان و بلوچستان و مگس مدیترانه‌ای نیز از شمال کشور وارد شده است.
یکی از بحث‌هایی که در جلسه با پدافند غیرعامل و نیز با دکتر ساداتی‌نژاد وزیر جهادکشاورزی داشتیم، این بود که قرنطینه داخلی خود را تقویت کنیم. در مورد سوسک سرخرطومی حنایی، زمانی که بنده به این پست منصوب شدم، یک تیم شناسایی وجود داشت، اما اکنون آن را به ۱۰ تیم ارتقا داده‌ایم. شهرستان انورآباد و منوجان در میان ۵ شهرستان جنوبی ما کانون آلودگی هستند که در حال پایش آن هستیم. در این رابطه، تیم‌هایی را آموزش داده و از ظرفیت بسیج مهندسین برای پایش استفاده کردیم. متأسفانه در این زمینه اگر قرنطینه انجام نشود، پاجوش‌های آلوده وارد شهرستان‌های دیگر می‌شود. ما باید آفت را در همین‌جا زمین‌گر و کنترل کنیم. متأسفانه با منتقل شدن آن به مناطق دیگر نمی‌توان کاری از پیش برد.
تیم ما به اتفاق دکتر نامور معاون تولیدات گیاهی، یک تیم حشره‌شناس کامل محسوب می‌شود و ما چون عمق فاجعه را می‌دانستیم، این مسأله را رصد و مشکل باغات را علنی کردیم. ما در زمینه کنترل آفت سوسک سرخرطومی به عنوان یک پایلوت موفق در کشور عمل کرده و حتی آمادگی آن را داریم که این امر را در مناطق دیگر نیز پایش کنیم؛ اما مهمترین نکته‌ای که باید پیگیر آن باشیم، قرنطینه است؛ به طوری که از منطقه آلوده، دیگر پاجوشی منتقل نشود. در زمینه بحث‌های فرهنگ‌سازی، اطلاع‌رسانی و ترویجی هم خود باغداران باید مقداری حساسیت به خرج دهند که هر پاجوشی را از هر منطقه‌ای وارد نکنند. ضمن این‌که دوستان، دستورالعمل‌های فنی را هم نوشتند که اگر پاجوشی از منطقه‌ای جابه‌جا می‌شود باید همان جا در محل تیمار شود. این‌ها، اقدامات مهمی است که خیلی کمک می‌کند. در بحث مرکبات ما دنبال تولید نهال سالم و عاری از ویروس هستیم و برای این کار، یک باغ مادری را در منطقه نراق -که منطقه‌ای ایزوله و بکر است- در نظر گرفتیم که امیدواریم آن را با اخذ یکسری از کمک‌ها در اسفندماه به مرحله بهره‌برداری برسانیم. این امر باعث می‌شود که ما نهال سالم داشته باشیم و احیا و اصلاح باغات با آن انجام شده و به‌تدریج، نهال‌های آلوده، حذف شوند.
چالش‌های پیش‌روی باغداری در منطقه چیست؟
بحث مهمی که در جشنواره مرکبات دنبال کردیم، بحث اقتصادی بود. با تمامی ظرفیت‌هایی که مرکبات ما دارد، ولی متأسفانه هم‌اکنون از بازار خوبی برخوردار نیستیم.هم‌اکنون باغداران گریپ‌فروت در حال حذف آن هستند و این یک فاجعه است؛ این محصول به‌صورت طبیعی می‌تواند تنظیم‌کننده فشار خون باشد، اما هنوز این فرهنگ جا نیفتاده است. در بحث صادرات با این‌که منطقه از قابلیت لازم برخوردار است، اما با چالش مواجه‌ایم. در حمل و نقل، سورتینگ و بسته‌بندی و برندینگ نیز با مشکل مواجه‌ایم. صنایع تبدیلی در جنوب استان، یک حلقه گمشده است.
در بحث فرآوری و انبارداری نیز مشکل داریم.
هنوز انبار تخصصی برای نگهداری میوه‌ها نداریم و تنها از یک انبار سرد برخورداریم که با تنظیم دمای آن به صورت دستی، اقدام به نگهداری محصول خرما و یا مرکبات خود می‌کنیم. این در حالی است که انبارهای روز دنیا، کنترل‌کننده اتمسفر هستند و متأسفانه ما از این امکانات برخوردار نیستیم و حتی در سطح کشور هم این موضوع بسیار کمرنگ است. باید توجه داشت که تولید مرکبات این منطقه در نیمه دوم سال، بیشتر از مناطق دیگر کشور است و در حدود ۵ میلیون تن محصول و نزدیک به یک و نیم تا ۲ میلیون تن مازاد تولید داریم که اگر از انبار مناسب برخوردار باشیم، می‌توانیم در نیمه اول سال، کمبود بازار کشور در رابطه با مرکبات را جبران کنیم اما چون انبار نداریم بحث صادرات را هم نمی‌توانیم پیگیری کنیم و متأسفانه بخشی از محصول از بین می‌رود. البته در زمینه صادرات اقدامات جدی در دست اقدام داریم. آقای ساداتی‌نژاد در صحبت‌های خود اشاره کردند که در رابطه با صادرات مرکبات ۷ درصد نسبت به سال قبل افزایش داشته‌ایم و تاکنون ۱۸۰ هزار تن مرکبات صادر شده است، ولی ما نزدیک به ۲ میلیون تن مازاد تولید داریم و این میزان از صادرات مناسب نیست.
در رابطه با جشنواره مرکبات و تأثیر آن در بخش باغبانی، توضیحاتی را ارائه نمائید.
این، چهارمین جشنواره و از نظر من بی‌نظیرترین جشنواره‌ای بود که تاکنون برگزار شد، آن هم به چند دلیل؛ یکی این‌که در زمان مناسب و اوج برداشت مرکبات برگزار شد. دیگر آن که در بحث مرکبات، آن تنوعی که مدنظر ما بود در این جشنواره هم از طریق بخش خصوصی و هم دولتی به نمایش گذاشته شد. در واقع هدف ما از برگزاری این جشنواره، معرفی محصول به کشورهای دیگر و معرفی آن به داخل کشور بوده است. ما برای این جشنواره، پخش مستقیم را داشتیم و شبکه استانی ما کل جشنواره را پوشش داده و شبکه جام جم نیز اخبار آن را برای خارج از کشور پوشش داد. در واقع ما دنبال این هستیم که توسط ارتباط گرفتن با بازرگانان خارجی از نزدیک با ظرفیت‌های ما آشنا شوند. قطعاً در آن زمان می‌پذیرند که ما از ظرفیت‌های خود به خوبی استفاده کرده‌ایم.
قرار بود مهمانان خارجی هم در این جشنواره حضور پیدا کنند، در این رابطه توضیح دهید.
بله، اما فرصت لازم ایجاد نشد و هماهنگی‌ها، کمتر از حد انتظار بود. البته یک ماه قبل، یک تیم از اتاق بازرگانی سفارت عمان به این جا دعوت شده و بحث مرکبات را پیگیری کردند اما این امر نیازمند برنامه‌ریزی و بازاریابی مناسب‌تری است و باید در برنامه‌های بعدی خود، بحث بازاریابی و مسائل مربوط به بازار را در اولویت قرار دهیم. در واقع حضور وزیر جهادکشاورزی، استاندار و مسئولین در جشنواره به این امر کمک می‌کند. البته بُرد رسانه‌ای این جشنواره خوب بود و بدین‌ترتیب با چالش‌ها آشنا شدیم و تصمیم‌گیران مطلع شدند که چالش‌ها را چگونه مرتفع نمایند تا بتوانیم گواهی محصولات سالم را اخذ کرده و آن را به برند تبدیل کنیم. گفتنی است اکنون چند نفر از باغداران منطقه به‌کار برندسازی ورود کرده و برند آنان در کشور جا افتاده است.
صادرات محصولات کشاورزی جیرفت با چه تنگناهایی مواجه است؟
یکی از مشکلات صادرات، بحث حمل و نقل است. در این زمینه از سیستم ریلی ارزان برخوردار نیستیم و اکنون با کامیون اقدام به حمل محصول شده و این امر باعث می‌شود که نتوان برای حمل به خارج از کشور برنامه‌ریزی کرد. در سفر ریاست جمهوری، آن گونه که در مصوبات نیز آمده است، پیشنهاد دادیم که موضوع اجرایی ساختن منطقه آزاد کشاورزی جنوب استان کرمان را جدی بگیرند. در این جشنواره دکتر ساداتی‌نژاد نیز عنوان کردند که این جا باید به منطقه آزاد کشاورزی تبدیل شود در واقع تنها با این اتفاق، بحث صادرات جایگاه پیدا می‌کند و در آن‌صورت چون از الزامات منطقه آزاد این است که در ابتدا پایانه‌های برای صادرات محصول داشته باشیم، این امر عملی خواهد شد. بحث بسته‌بندی، برندینگ و انبارداری و حمل و نقل هم مطرح است که ما از حمل و نقل هوایی و ریلی برخوردار نیستیم. در زمینه حمل و نقل ریلی باید از خط ترانزیتی که از تهران به سمت سیستان و بلوچستان می‌رود و اکنون در حال اتصال به خارج از کشور است و از منطقه دارزین رد می‌شود و حدوداً ۸۰ کیلومتر تا جیرفت فاصله دارد، استفاده کرد. البته این مسأله جزو مصوبات دولت قبلی بوده، اما هنوز عملی نشده است. از مزایای دیگر منطقه آزاد این است که شرکت‌های مختلف می‌توانند مستقیماً در این جا کار انجام داده و یا به‌صورت مشارکتی به فعالیت بپردازند. هم‌اکنون بذر هیبرید سبزی و صیفی، بیشترین ارز را از کشور خارج می‌کند اما وقتی که چند کشور خارجی به این‌جا آمده و با توجه به ظرفیت‌های موجود، اقدام به تولید بذر کنند در همین‌جا بذر به‌صورت مشارکتی تولید می‌شود. بعضی از نهاده‌ها مثل سم و کود نیز می‌تواند در خود منطقه تولید شود. همچنین می‌توانیم به‌راحتی به بازارهای جهانی دسترسی پیدا کرده و متقاضیان جهانی نیز دسترسی آزاد و راحتی به منطقه خواهند داشت. چالش دیگر ما این است که این منطقه استان نیست.
با توجه به حجم عظیمی از تولیدات کشاورزی و باغی در جیرفت، آیا نیازهای لجستیک و ستادی کافی به‌نظر می‌رسد؟
نه؛ واقعا کافی نیست. ما به گمرک نیاز داریم. اکنون برای صادرات، محصولاتمان در مراکزی خارج از این منطقه بسته‌بندی می‌شود. البته در این زمینه نمایندگان منطقه پیگیری‌هایی انجام دادند تا با ایجاد گمرک در منطقه، محصولات صادراتی در همین‌جا بسته‌بندی و نهایی شوند. به هرحال، یک پایانه صادراتی در حال ایجاد است که به این امر خیلی کمک می‌کند. بحث دیگر ما استاندارد است. آزمایشگاه‌های مرجعی که برای تست‌های کیفی سلامت محصول به آن نیاز داریم در منطقه موجود نیست و با آن که این کار آغاز شده، اما به مرحله نهایی نرسیده است. امیدواریم زودتر این اتفاق بیفتد.
چنان که شنیده‌ایم رئیس جمهور، وعده استان شدن این منطقه را داده است، نظر شما در این‌باره چیست؟
این مطالبه‌گری بیش از ۴۰ ساله مردم منطقه و به نظر من حق آنان است. خوشبختانه در سفر ریاست جمهور در مردادماه به صورت علنی عنوان شد که دولت، پیگیر استان شدن جیرفت است اما باید بعد از پشت‌سرگذاشتن یکسری مراحل، این اتفاق بیفتد. زیرساخت‌ها در این جا فراهم است و خیلی از ادارات کل، مستقر شده و در حال انجام کار هستند. به نظرم این امر، کمترین بار مالی را برای دولت خواهد داشت، ولی منافع آن هم برای مردم منطقه و کل کشور است. این منطقه از ظرفیت بالایی برخوردار است. هم‌اکنون بیش از ۴ و نیم میلیون تن و حتی بعضی سال‌ها نزدیک به ۵ میلیون تن محصول تولید می‌کنیم و این رقم کمی نیست و باید از این ظرفیت‌ها استفاده شود.
